修身咏◎ 宋士元心田种德急修持,生死无常不可期,窗外日光弹指过,为人能有几多时?个个闻知有死生,既知何不早权衡?堂堂大路无人走,开眼明明入火坑。幸读诗书被化新,幸生中土作良民,此身不向今生度,更向何生度此身。自身有病自身知,身病还将心药医,心境静时身亦静,心生医是病生时。..
自治净生活,领悟八正道,实证涅槃法,是为最吉祥!八风不动心,无忧无污染,宁静无烦恼,是为最吉祥!依此行持者,无往而不胜,一切处得福,是为最吉祥! 摘自《吉祥经》
使 至 塞 上◎ 王维单车欲问边,属国过居延。征蓬出汉塞,归雁入胡天。大漠孤烟直,长河落日圆。萧关逢候骑,都护在燕然。【赏析】唐开元二十五年(737),王维奉命前往河西节度使府慰问将士,此诗即诗人赴凉州途中所作。一般来说,崔希逸大败吐蕃,王维出塞宣慰,出兵始于春天,宣慰当在秋日。这是一首纪行诗,写了诗人身..
观音山◎ 余光中观音仰卧成观音山,在对岸云里看过,百里看过隔一湾浅浅的淡水,看过今夏我看的次数更加多因你在山脚,你在对岸风景为你而美,云为你舒展曾立在江边幻想,幻想在风中你凌波而来,踏苇而来幻想我涉江去采药,采芙蓉采之欲遗谁?你和菩萨同在和慈悲同在,和美同在而淡水流着,我留在尘埃这该是莫可奈何的距离..
《行香子述怀》清夜无尘,月色如银。酒斟时、须满十分。浮名浮利,虚苦劳神。叹隙中驹,石中火,梦中身。虽抱文章,开口谁亲。且陶陶、乐尽天真。几时归去,作个闲人。对一张琴,一壶酒,一溪云。赏析:隙中驹,石中火,梦中身。苏轼连用三典,告诉我们人生短促,为了蝇头微利,费尽精神,在这如梦一般短暂的人生里,实在是..
劝修净土诗◎ 省庵相好凡夫皆具足, 六通无碍异常伦。直将果用为吾用,不改凡身作佛身。周顾十方同指掌,遍游诸国似比邻。回观此土修行者,龌龊生涯太苦人。彼方殊胜事无穷,依正由来总不同。铲尽青山铺碧玉,收干沧海出虚空。法音自演风柯里,妙义频宣水鸟中。诸佛众生同一体,互相周遍尽圆融。净土因何独指西,要令心念有..
临安访古 六首◎ 张 昱 【作者简介】张昱字光弼,元明间庐陵人,号一笑居士,又号可闲老人。历官江浙行省左、右司员外郎,行枢密院判官。晚居西湖寿安坊,屋破无力修理。明太祖征至京,厚赐遣还。卒年八十三。有《庐陵集》功臣塔峰头石塔表功臣,五百年前是佛身。莫问蓬莱水清浅,野藤犹蔓劫馀春。锦溪钱王功业与天齐,百里..
行香子◎ 宋苏轼清夜无尘,月色如银,酒斟时须满十分;浮名浮利、休去劳神!似隙中驹、石中火、梦中身,虽抱文章,开口谁亲?且陶陶乐取天真。几时归去做个闲人,背一张琴、一壶酒、一溪云。摘自《行香子清夜无尘》
渔父词◎ 法 常此事楞严尝露布,梅华雪月交光处。一笑寥寥空万古,风瓯语,迥然银汉横天宇。蝶梦南华方栩栩,斑斑谁跨丰干虎。而今忘却来时路,江山暮,天涯目送鸿飞去。摘自《法常禅师开悟诗词》
了感一滴◎ 莫名海螺法螺斋戒食泥尘,水底禅修未见闻。肉体云消游极乐,空壳常演海潮音。莲花洁净荷花出浊泥,浩然正气水幢旗。千生育得红莲子,万劫修来七宝池。梅花玉骨疏枝攀寺台,清姿倩影塔楼偎。禅心大士离尘惑,净住伽蓝育圣材。菩提树菩提圣树美名扬,缘起伽耶修道场。叶茂枝繁淘雨露,风寒雪冻沐朝阳。庄严宏大冲..
诗 四 首缅怀梦参长老曾为众生作福田,普利含识无疲厌。常作佛业行大愿,高龄不忘讲华严。宣法契理又契机,秉性仁慈令众喜。十千弟子皆从化,长老示寂万众泣。声声含泪唤梦老,乘愿再回阎浮提。听汝再宣深法义,击大法鼓重相集。一念自性可顿悟一念自性可顿悟,无始惑习难清零。还需旷劫除流识,恒修无上清净行。无有一法乃..
陶翰诗二首宿天竺寺松柏乱岩口,山西微径通。天开一峰见,宫阙生虚空。正殿倚霞壁,千楼标石丛。夜来猿鸟静,钟梵响云中。岑翠映湖月,泉声乱溪风。心超诸境外,了与悬解同。明发唯改视,朝日长崖东。湖色浓荡漾,海光渐曈朦。葛仙迹尚在,许氏道犹崇。独往古来事,幽怀期二公。南楚怀古南国久芜漫,我来空郁陶。君看章华宫..
忍 耐 歌◎ 清石天基忍耐好,忍耐好,忍耐二字常奇宝。一朝之忿不能忍,斗胜争强祸不小。身家由此破,性命多难保。休逞财势结怨仇,后来要了不得了。让人一步有何妨,量大福大无烦恼。摘自《忍耐歌》
听嘉陵江水声寄深上人◎ 韦应物凿崖泄奔湍,古称神禹迹。夜喧山门店,独宿不安席。水性自云静,石中本无声;如何两相激,雷转空山惊?贻之道门归,了此物我情。 摘自《韦苏州集》
佛法在世间,不离世间觉;离世觅菩提,恰如求兔角。解释:佛法就是活法──生活的方法。佛法离开了日常生活,就成了空中楼阁式的哲学论理,也许能够满足一部份人抽象思考的乐趣,对於身心的实际成长却毫无助益。换句话说,所谓解脱,必然是扣紧了我们的生活的,离开生活、企图另外找一个解脱的状态,无异缘木求鱼。广义的解..
唐代孟浩然有一首《题大禹寺义公禅房》--义公习禅寂,结宇依空林。 户外一峰秀,阶前众壑深。 夕阳连雨足,空翠落庭阴。 看取莲花净,应知不染心。这首诗作于孟浩然漫游吴越时。佛教在唐代极为盛行,而唐代诗人和僧人的关系也是十分密切的。因此,许多诗人都有题赠寺院僧人的诗篇,这首诗即是作者游大禹寺义公禅房后的题赠..